Ταλέντο στο σύστημα εκπαίδευσης

Σκηνικό: Καθόμαστε στο τραπέζι και μόλις έχουμε τελειώσει το βραδινό μας φαγητό, όταν η Δανάη (η 6 χρονών κόρη μου που πάει στην 1η Δημοτικού) με ρωτάει αν θέλω να παίξουμε ένα καινούριο επιτραπέζιο. Και μου βγάζει αυτό…

Έχει η ίδια φτιάξει ένα παιχνίδι τύπου-φιδάκι, με πούλια ακόμα και ζάρια! Έχω μείνει εντυπωσιασμένος και φυσικά τη ρωτάω..
– Δανάη, εσύ το έφτιαξες αυτό;
– Ναι, μόνη μου.
– Αλήθεια; Ειναι καταπληκτικό παιχνίδι, μπράβο σου.

Αφού παίζουμε μια παρτίδα οι τέσσερίς μας δεν ξέρω πως έγινε και τη ρώτησα πού το έφτιαξε. Μου απαντάει ότι το έκανε στο σχολείο! Καταπληκτικά, φαντάστηκα! Κοίτα να δεις πόσο έχει αλλάξει το δημόσιο σχολείο και φτιάχνουν τόσο ωραία πράγματα στην τάξη της Ελεύθερης Ζώνης! Έχω εντυπωσιαστεί και συνεχίζω τις ερωτήσεις για να μάθω περισσότερα!
– Δανάη σε ποιο μάθημα το φτιάξατε το επιτραπέζιο;
– Στα μαθηματικά.
– Στα μαθηματικά σας έδειξαν πως να φτιάχνετε αυτό το επιτραπέζιο;
– Όχι, απλά το έφτιαξα εκείνη την ώρα και έκανα και ένα διάλειμμα για να λύσω κάποια άσκηση κάποια στιγμή!

Έφτιαξε, δηλαδή, το επιτραπέζιο από μόνη της και το έκανε κατά τη διάρκεια του μαθήματος των μαθηματικών! Αμέσως μπήκα στο δίλημμα: τη συγχαίρω για αυτό που έφτιαξε ή τη μαλώνω που δεν πρόσεχε στο μάθημά της;

Προσωπικά δίνω πολύ μεγάλη βάση στο ταλέντο και στην καλλιέργειά του. Όταν το ταλέντο εξασκηθεί γίνεται ικανότητα. Το ταλέντο είναι κάτι που έχουμε όλοι μέσα μας. Όλοι έχουμε διάφορα ταλέντα, διάφορες προδιαθέσεις δηλαδή, να κάνουμε κάτι εύκολα και αποδοτικά. Κάποιος μπορεί να έχει ταλέντο στη μουσική. Να έχει, δηλαδή, την προδιάθεση, είτε να παίξει καλά κάποιο μουσικό όργανο, είτε να τραγουδήσει, είτε να γράψει τραγούδια ή μουσικά κομμάτια κτλ. Κάποιος άλλος μπορεί να έχει ταλέντο στο να φτιάχνει παζλ, που μπορεί να είναι προδιάθεση στην οργάνωση, του να μπορεί να συνδυάσει πολλά κομμάτια και να τα ενώσει με τέτοιο τρόπο ώστε να φτιάξει κάτι μεγαλύτερο. Όλοι έχουμε πολλά ταλέντα. Άλλα τα έχουμε ανακαλύψει και άλλα όχι. Άλλα τα έχουμε εξασκήσει και άλλα όχι. Άλλα τα έχουμε παρατήσει και άλλα τα έχουμε χρησιμοποιήσει.

Το σχολείο είναι ένας χώρος που τα παιδιά μαθαίνουν κάτι συγκεκριμένο. Όλα τα παιδιά λαμβάνουν την ίδια συγκεκριμένη παιδεία. Παίρνουν τις ίδιες συγκεκριμένες γνώσεις τις οποίες στη συνέχεια της ζωής τους θα χρησιμοποιήσουν ώστε να πάρουν κάποια προσωπική κατεύθυνση. Η γνώση όμως είναι η ίδια. Αν όλοι μας παίρνουμε την ίδια γνώση με τον ίδιο τρόπο, πόσο αυτή μπορεί να ξεδιπλώσει τα ταλέντα των παιδιών, ώστε αυτά να επιλέξουν στη συνέχεια της ζωής τους με τι να ασχοληθούν και ποια κατεύθυνση να πάρουν; Πόσο αυτή η συγκεκριμένη γνώση που όλα τα παιδιά λαμβάνουν, μπορεί να διαφοροποιήσει τις μελλοντικές επιλογές τους;

Εδώ έρχεται η εξωσχολική παιδεία και η επιρροή του σπιτιού στο χρήσιμο της προσωπικότητας του καθενός μας. Αυτή η παιδεία είναι και η πιο ουσιαστική, γιατί είναι αυτή που δείχνει το δρόμο, την κατεύθυνση που ο καθένας θα πάρει χρησιμοποιώντας και τα πολύ σημαντικά κοινά εφόδια του σχολείου. Όσο πιο πολλά ερεθίσματα έχει ένα παιδί, τόσο πιο “πολλά” θα βάζει στη ζωή του. Μπορεί ένα ερέθισμα να είναι στη δημιουργία. Αν κάποιος, έχει μάθει από τα μικρά του χρόνια ότι μπορεί να δημιουργήσει κάτι νέο, αυτό θα έχει μπει στο DNA του. Έτσι, ξεκινόντας από κάτι φαινομενικά απλό, στο να δημιουργεί για παράδειγμα, ένα απλό παιχνίδι, μπορεί αργότερα, αν συνεχίζει να έχει παρόμοια ερεθίσματα, να δημιουργήσει κάτι πολύ μεγαλύτερο, μπορεί στην καλλιτεχνία ή στο πώς να δημιουργηθεί νέα τεχνολογία ή νέο τρόπος σκέψης ή νέα αγορά εργασίας κτλ. Σημαντικό όμως είναι το ερέθισμα να εξελίσσεται ώστε να αναδιπλωθεί το ταλέντο και να γίνει ικανότητα.

Η Δανάη με τον Α ή Β τρόπο θα μάθει να γράφει, να διαβάζει, να κάνει πράξεις κτλ. Γι αυτό δεν αγχώνομαι καθόλου και ούτε με απασχολεί αν θα πάρει βαθμό -αρκεί αυτό που θα πάρει να τη βοηθήσει την ίδια να εξελιχθεί. Το να έχει ταλέντο στην ορθογραφία, για παράδειγμα, σε μια εποχή που υπάρχει spell check ή στα μαθηματικά, όταν χρησιμοποιούμε υπολογιστές συνέχεια και για τα πάντα, δεν μου λέει κάτι. Το να φτιάχνει, όμως, ένα παιχνίδι από μόνη της, το να είναι σε θέση να δημιουργήσει από μόνη της τη χαρά της ή την κοινωνικοποίησή της είναι χαρίσματα που καμία κρίση δεν θα μπορέσει να της πάρει ή να την καθηλώσει. Θα είναι ο leader που ψάχνουμε όλοι μας στους άλλους, γιατί η ίδια θα έχει μάθει να δημιουργεί από το τίποτα, από τις στάχτες.

Εύγε παιδί μου! 10 με τόνο από τον μπαμπά!

Μοιράσου αυτό το άρθρο με όσους φίλους σου έχουν παιδιά και θα πάρουν αξία από αυτό.